Uit 't Zuiden

Vliegtuigvoer

Bord met kippenpoten

01-05-2016 Column

De cateraars van vliegtuigen verdienen een gepaste straf. Hen opstellen aan de verkeerde kant van een executie-peloton zou een goed begin kunnen zijn, maar misschien is dat nog te mild. Ooit zag ik op televisie een woordvoerder van deze gifmengers een en ander uitleggen. Smaak en spijsvertering veranderen op grote hoogte, dus bij de bereiding van voedsel voor vliegtuigpasagiers moet daar rekening mee gehouden worden. Meer zout en kruiden, minder vet etc.

"Als we het eten op dezelfde manier zouden bereiden als bijvoorbeeld restaurantchefs dat doen, zou dat op die hoogte niet te vreten zijn". En hij glimlachte schalks in de camera.
"Ik heb een nieuwtje voor je!", schreeuwde ik naar de televisie, "Op die hoogte is het ook niet te vreten!"

Na de zoveelste teleurstelling (een piepklein stukje drooggebakken kipfilet met daarnaast een bolleke aardappelpuree met de consistentie van cement) naar binnen gehacheld te hebben nam ik een dapper besluit: nooit zal ik deze troep nog eten. Al duurt de vlucht 24 uur.

Ik heb de proef op de som genomen en op mijn vlucht naar Kuala Lumpur, twee dagen geleden, ging ik gewapend met een bak vol gebraden kippenpoten naar Schiphol, half verwachtend dat ik die bij de security check in zou moeten leveren. Dat viel mee: ze mochten mee het vliegtuig in.

Een uur na vertrek denderde het karretje des Doods met daarachter een stralend glimlachende stewardess door het gangpad.
"Chicken or vegetarian?"
"None of the above!" straalde ik, harder dan zij deed.
"Nothing?" haar glimlach aarzelend afzakkend naar verbazing.
"Nope, just a coke, please."

De Engelsman naast me compimenteerde me, terwijl hij mismoedig naar zijn "pasta vegetariana", die alle beschrijving tart, staarde.
"You've come well-prepared, my friend. Obviously not your first time in an airplane."

Ik offreerde hem een kippenpoot, die hij in dank aannam.

Mijn KFC&Coke, homestyle, smaakte prima. Niks extra zout of kruiden, niks minder vet.

Met het kippenvet tot achter m'n oren en tot aan m'n ellebogen heb ik gezworen die bedriegerds desnoods tot aan het hooggerechtshof te vervolgen. Zo!