Rappers en andere boefjes
31-01-2018 Terugblik, Schrijverspunt
Na een vliegende start leek de metoo hashtag aan het begin van dit jaar tot een bloedeloos einde te komen. De koppen van Harvey Weinstein en Kevin Spacey waren niet lang daarvoor vakkundig en spreekwoordelijk van hun rompen gescheiden. Honderdduizenden vrouwen hadden op de sociale media het grimmige beeld geschetst van een wereld vol primitieve alfamannen, die hun handen niet thuis konden houden. Daarmee leek de kous af.
#metoo had alle kenmerken van een hype en hét kenmerk van een hype is dat het doorgaans geen lang leven beschoren is. Iedereen deed een plas en alles bleef zoals het was. De hormonaal uitgedaagde mannenwereld haalde opgelucht adem. Aan die opluchting kwam een abrupt eind toen een niet al te nozele Nederrapper c.q. tuigvlogger zijn waffel open trok.
Hoe noemt zichzelf Rapper Boef; een zelfbedachte geuzennaam, denk ik. Het boefje werd door een paar vrouwen uit de brand geholpen, toen hij ’s nachts, op weg naar een optreden, niet in staat bleek een band van zijn auto te wisselen. Ze gaven hem een lift. Ze kregen daarvoor geen bedankje, maar werden daags erna door hem publiekelijk voor hoer uitgemaakt, omdat ze zo laat nog zonder mannelijke supervisie (!) en onbetamelijk gekleed (!!!!) aan het stappen waren.
Boefjes kopje rolde van het hakblok en belandde naast die van Weinstein en Spacey. Het enthousiasme waarmee deze knul door radio-DJ’s, festivalorganisatoren en de publieke opinie werd afgeserveerd, was voor een aantal mensen, waaronder, verrassend, een aantal vrouwen, reden om aan te nemen dat aan al die verontwaardiging institutioneel racisme ten grondslag moest liggen. Die witten doen het immers ook.
Pijnlijk genoeg hebben die sneeuwvlokjes een punt, want de niet-zo-handige uitspraken van Rapper Boef zijn al bijna vergeten. Ondergesneeuwd door onder andere een undercover-reportage van een Britse journaliste, die een kijkje nam bij een benefietdiner in Londen en daar een ontluisterend verslag van deed. De leden van The Presidents Club, een “men only” aangelegenheid van heel enge en invloedrijke CEO’s en politici, dalen eens per jaar af van de apenrots, om geld op te halen voor een goed doel. Zo nobel.
Geld ophalen voor zieke kinderen bleek voor die jongens maar bijzaak. De Financial Times-verslaggeefster schetste een beeld dat alle beschrijving tart. Het werd, kort gezegd, een staaltje pussy-grabbing waar die oranje baviaan in het Witte Huis nog een puntje aan kan zuigen. Geen serveerster was veilig. De “heren” waanden zich blijkbaar onaantastbaar. Niet zo gek, want ze hadden drieëndertig jaar ongestoord hun gang kunnen gaan.
Ook studentenverenigingen hebben te lijden onder de gevreesde hashtag. Een clubje uit Eindhoven is van de subsidietiet getrokken, toen hun ironisch bedoelde carnavalsslogan “De gevoelens van vrouwen doen er #nietoe!” in opspraak kwam. Een herendispuut - what’s in a name? - uit Maastricht, dat in een kennismakingsbericht alvast de titel Campusmatrasje lichting Februari 2018 in het vooruitzicht stelde voor de meest gewillige dame, blijft vooralsnog buiten schot.
De hashtag is nog springlevend, maar de vraag begint te rijzen wat het nu eigenlijk oplevert.
Rapper Boef heeft een excuusrap geschreven, die twee miljoen keer werd beluisterd en honderdduizend keer werd geliked. Tot nu toe. Een “excuus” dat hem daarom geen windeieren heeft gelegd. De Presidents Club heeft zichzelf schielijk opgeheven in de hoop dat de wereld hen snel vergeet. Waarschijnlijk krijgen ze daarin gelijk. En ach, die studenten kun je toch ook niks kwalijk nemen? Jong, dom en vol testosteron. Bovendien gaat het er tijdens die ontgroeningen van ze niet zachtzinnig aan toe. Ze kopschoppen er lustig op los. Die boefjes kijken niet op een hersenbeschadiging of -oedeempje meer of minder, wat veel van hun gedrag, nu en later, zou kunnen verklaren.
De rapper verdient er zijn geld mee, de CEO’s komen ermee weg en voor studenten wordt een excuus gevonden. Weinstein en Spacey zullen ongetwijfeld wel weer ergens opduiken, als de storm is geluwd. Zal er ooit wat veranderen? Zo lang dergelijk gedrag wordt beloond met geld en status, in plaats van bestraft, vrees ik het ergste. Gelukkig zijn er nu hashtags. Gelukkig voor vrouwen, gelukkig voor mannen die wél normaal kunnen doen.