De geur van een vrouw
18-12-2017 Column
Eigenlijk had ik een jaar of tien geleden alle hoop al laten varen dat er ooit nog eens een bezienswaardig programma op de Nederlandse buis vertoond zou worden. Beetje bij beetje heeft het internet de rol van de televisie overgenomen, tot er een moment kwam dat ik van mijn televisie net zo goed een aquarium kon maken: het ding stond er alleen nog maar om het meubilair ergens op te kunnen richten. Sinds kort heb ik Netflix. Mijn TV weet niet wat hem overkomt. Ik heb hoogstpersoonlijk een nieuwe dimensie toegevoegd aan het begrip “binge watching”.
Netflix rocks. Geweldige series, waar – niet onbelangrijk – precies op tijd een eind aan wordt gebreid. Afgelopen week zat ik tussen twee series in wat rond te neuzen in het aanbod en zag er tot mijn verrassing “Scent of a woman” tussen staan. Een oude film met Al Pacino in de hoofdrol. Hij speelt hierin een blinde, sarcastische, gepensioneerde en suïcidale kolonel. Met verve: wat mij betreft is deze rol de kroon op zijn werk. Ik kon niet anders dan deze film weer te bekijken, voor de plusminus vijfendertigste keer. De laatste keer was alweer bijna twintig jaar geleden. Dat zit zo…
Vroeger, toen de schepen van hout waren en de mannen van staal, werden stoere zeelui, waaronder ik, voor maar liefst vijf tot zes maanden het zeegat uit geschopt. Aan boord kon het er behoorlijk spartaans aan toe gaan. De grotere schepen hadden vaak een zwembad, fitnessapparaten en een uitgebreide biblio- en videotheek aan boord. De kustkruipertjes waar ik op voer hadden een TV en een ouwe videorecorder. Als je geluk had deden die het ook nog. Als je pech had moest je het doen met een paar halfvergane boeken van de “Readers Digest” serie. Al snel ging ik ertoe over om zelf m’n eigen verstrooiing mee te nemen. Tenminste een koffer vol boeken en videobanden, voor de uren dat je niemand bereid vond om te klaverjassen. E-readers, laptops en smartphones waren toen nog letterlijk science fiction.
Halverwege de jaren negentig ging het een keer fout. M’n koffer vol goodies verdween in de catacomben van luchthaven Charles de Gaulle. Dat hoeft niemand die deze luchthaven kent te verbazen. Wat op dat vliegveld verdwijnt is voor de eeuwigheid verloren. Charles de Gaulle moet door een gestoorde sadist ontworpen zijn. Menig normaal mens is een stuk minder normaal uit dat krankzinnige doolhof tevoorschijn gekomen. Maar goed, daar gaat het (nu) niet over.
Daar stond ik dan, met een enkel zielig koffertje vol kleren aan boord van de “Swing”, een droefgeestig potje dat haar naam geen eer aandeed. Zonder films, zonder boeken. Na een aantal drukke dagen in de haven stak de Swing haar neus voorbij de pieren. De rust keerde weder. De motor spinde als een poesje, alle filters waren schoongemaakt, tankjes opgevuld of juist leeg gehaald en geen uitstaande alarmen op het alarmbord. Mooi. Hoogste tijd voor wat verpozing.
De enige andere Nederlander aan boord, de kapitein, was knuffelend met zijn fles whisky in een alcoholische sluimer weggezonken. De rest van de bemanning bestond uit Indonesiërs. Aardige jongens, maar ze konden niet klaverjassen. Ik besloot de voorraad boeken en videobanden te inventariseren. Daar was ik ijzingwekkend snel mee klaar. Boeken: nul. Video’s: drie - Mississippi Burning, Scent of a Woman en één van de goorste, vrouwonvriendelijkste, weerzinwekkendste porno’s die ooit op m’n pad is gekomen.
Na drie weken begon mijn elfde vinger te bloeden, dus ik besloot die twee andere films een kans te geven. Ze vielen niks tegen: integendeel. Beide waren het bekijken meer dan waard en dat was dan ook precies wat ik deed. Bijna elke avond, ruim twee maanden lang heb ik die films om beurten bekeken, tot ik ze allebei uit m’n hoofd kende, er spuugzat van was en er zich ein-de-lijk een gelegenheid voordeed om de wal op te gaan en het onboard-entertainment system met een stuk of twintig videobanden en een paar boeken uit te breiden.
Ik moest twintig jaar later “Scent of a woman” wel opnieuw bekijken, al was het alleen maar om op momenten van mineur mezelf eraan te herinneren dat het altijd erger kan. Nog steeds kon ik grote lappen dialoog woord voor woord met de acteurs meepraten, wat ik dan ook met enthousiasme deed, tot Olga me begon te meppen. En weet je wat? Gisteren vond ik de DVD van “Mississippi burning” op zolder, in een ouwe doos. Olga vond “Scent of a woman” een indrukwekkende film en gelooft me op m’n woord dat ook deze de moeite waard is. Ze wil ‘m zien. Als ik er niet ben.