Vrouwen en multitasking, de mythe ontkracht
19-08-2017 Weblog HoeMannenDenken
Niets ondergraaft de mythe dat vrouwen zouden kunnen multitasken overtuigender dan een vrouw zelf, achter het stuurwiel van een auto. Het blijft een merkwaardig fenomeen dat vrouwen zich daarop koppig blijven voorstaan, keihard tegen een nauwelijks te stelpen stroom wetenschappelijke bewijslast in.
In een auto lijkt zelfs singletasking een uitdaging voor het vrouwvolk. Een tijdje geleden heb ik zelf het ongenoegen mogen smaken om zo’n ramp op wielen van dichtbij mee te maken. Door filevorming op de snelweg genoodzaakt een sluiproute over B-wegen te nemen, duurde het niet lang voordat ik op een Toyota Aygo stuitte. Met achter het stuur het onvermijdelijke blonde, onder een zonnebank medium rare gebakken, geval. Met de blik op oneindig en met een slakkengangetje van amper tachtig kilometer per uur tufte zij voort over ’s heren wegen.
Toegegeven: dat was dan ook de maximum toegestane snelheid, maar een kind weet dat deze limieten er louter zijn om de vlot rijdende automobilist te frustreren. Er rust daarom een morele verplichting op de chauffeur om die borden te negeren. Op de snelweg is het rijgedrag van hoogblonde Aygo-chauffeuses hooguit irritant. Op een landweg met maar één rijstrook in beide richtingen creëert het een levensgevaarlijke situatie.
Die spiegels, dames, zijn niet geïnstalleerd om je lippen te kunnen stiften. Die zijn aangebracht om af en toe een blik te werpen op wat er achter je gebeurt. Als ik met honderdtachtig kilometer per uur kom aangestoven, claxonnerend en signalerend met mijn koplampen, verwacht ik dat mijn voorganger mij de ruimte geeft om te passeren. Desnoods door met een beheerste, remmende slalom rond de bomenrij in de berm van de weg dekking te zoeken. Het laatste wat ik dan verwacht is dat je dodelijk geschrokken vol op de rem trapt.
Gelukkig ben ik wel een uitstekende chauffeur, met nog uitstekender reflexen, dus ik wist op tijd een ruk aan het stuurwiel te geven om haar links te passeren. Een knappe manoeuvre, als je bedenkt dat ik een scheermes in mijn linker- en een telefoon in mijn rechterhand had. Probeer maar eens met je knieën te sturen, als je een bekertje loeihete koffie tussen je benen hebt geklemd, terwijl je zicht ernstig wordt belemmerd door de scheerspiegel op het dashboard en een over het stuurwiel opengevouwen ochtendkrant voor je neus. Aygo’s ontwijken terwijl je de krant leest, WhatsAppt en jezelf een scheerbeurt geeft: dát is multitasking.
Dat er geen doden zijn gevallen, is uitsluitend te danken aan mijn rijvaardigheid en die van de onverwacht opduikende tegenligger (ook een man). Hij wist zijn vrachtwagen tijdig tot een noodstop te brengen en mij zo de ruimte te geven om mijn spectaculaire en secuur getimede manoeuvre af te maken. Bijna genoeg ruimte, moet ik zeggen, want ik schampte nog net de Aygo, zodat achterbumper en trekhaak zich scheidden van de rest van de auto. Spijtig, maar dat kun je mij natuurlijk niet aanrekenen.
Had die blondine opgelet, of zelfs maar een fractie van een seconde eerder geremd, was het goed gegaan. Nu vlogen bumper en trekhaak woest tollend langs een elegante goniometrische kromme door de voorruit van de vrachtwagen. Zelf maakte ik een draai van honderdtachtig graden, om met nog altijd een gangetje van honderdtwintig kilometer per uur achterwaarts in een droge sloot beheerst tot stilstand te komen.
Wat ik me nog kan herinneren, voordat ik het bewustzijn verloor, is het gevoel van gemorste hete koffie op een uiterst delicate plaats, de opgestoken middelvinger van een boosaardig lachende blondine aan de periferie van mijn vernauwende blikveld en een schuimbekkende vrachtwagenchauffeur die in een vlaag van ongerichte woede op mij af kwam lopen.
De werkelijke focus van zijn onvrede was al multi-taskend-op-zijn-vrouws achter de horizon verdwenen. Ongetwijfeld met een spoor van destructie en chaos in haar kielzog en met hooguit een schrammetje op haar bumper, wat een andere stelling – dat er geen gerechtigheid in de wereld zou bestaan – weer eens stevig bevestigde.