Het kersttoernooi van biljartvereniging Ons Geluk
29-12-2017 Terugblik, Schrijverspunt
Een leek zou met enig dedain kunnen denken dat biljarten een kroegspelletje is. Velen denken dat ook. Dit is een onbegrijpelijke misvatting: biljarten is een concentratie- en precisiesport, die het nodige wiskundige en ruimtelijke inzicht van de speler vergt.
Het is ook een herensport. Elke zichzelf serieus nemende biljarter zal decent gekleed in een gesteven overhemd, vlinderdas, blazer, broek-met-keurige-vouw-van-voren en glimmend gepoetste schoenen het strijdperk betreden. De tegenstander wordt waardig de hand gedrukt, de heren wensen elkaar een goede wedstrijd toe, waarna in een krachtmeting rond het groene laken de beste moge winnen.
Het is een hoogst sportieve aangelegenheid. De speler krijgt van zowel zijn tegenstander als het ademloze publiek de tijd en ruimte om in een respectvolle stilte zijn carambole te visualiseren, aan te leggen en zijn speelbal haar vlekkeloze, geometrische baan over het groene laken te zien trekken, om met wiskundige precisie de overige twee ballen te raken.
Voorgaande is nog niet echt doorgedrongen tot het uitzinnige zooitje ongeregeld dat op een of andere manier een lidmaatschap van biljartvereniging “Ons geluk” heeft weten te bemachtigen. Je mag tijdens het wekelijkse onderlinge treffen, op donderdagavond, in je handjes knijpen als je tijdens het krijten van je keu al niet omver gekegeld wordt door contribuanten die toevallig niet aan de beurt zijn, en uit verveling een luidruchtige, door overmatig alcoholgebruik enigszins zwabberende polonaise hebben ingezet. Voor, tijdens en na je beurt is van een respectvolle stilte geen sprake; in plaats daarvan wordt je geacht te pogen een punt te scoren onder een niet-aflatende storm van “opbouwende kritiek” – Lompe koei! Zak hooi! Wat een ont-HUT-send slechte bal! etc. - van de toeschouwers. En dat krijg je om je oren als je ‘m per ongeluk goed raakt. Kun je nagaan wat je over je heen krijgt als je mist.
Toch valt dit nog in het niet bij de ten hemel schreiende taferelen die zich voor het verbijsterde oog van een argeloze toeschouwer ontvouwen tijdens ons jaarlijkse, onderlinge kersttoernooi. Dan staat er namelijk wat op het spel - een dikke, vette kalkoen - en wordt werkelijk álles uit de kast getrokken om de spelers middels alle denkbare, en een aantal ondenkbare, tactieken uit hun concentratie te halen. Bij het aanleggen wordt onder luid gejoel door de toekijkers de wave ingezet. Een punt wordt "beloond" met een regen van pinda’s, bitterballen en barkrukken. Voorzitter Joop van den H., een lamentabele ouwe snierikerd en bepaald niet van onbesproken gedrag, houdt de scores bij door met een vork of helemaal niet te schrijven, afhankelijk van de hoeveelheid steekpenningen die door de speler zijn betaald.
Dit jaar was het, althans aanvankelijk, anders. Een onbestemd gevoel maakte zich van mij meester, toen ter hoogte van Uppel, zo’n drie kilometer verderop, nog steeds geen enkele aanwijzing van een liederlijke bacchanaal te bespeuren viel, zoals gebruikelijk tijdens dit evenement. Geen aanzwellende kakofonie, noch dronkemansgebral, noch een uitbreidende paddenstoelwolk boven sport- en zalencentrum “het Verlaat” in Almkerk. Ik wist me omringd door een serene, schier onaardse rust. Zou ik me in de datum vergist hebben?
Ik had me niet vergist. Corrie van den O., die na het toernooi van vorig jaar tot eind mei puin moest ruimen, moest in een voor haar doen zeldzame vlaag van helderheid gedacht hebben: “dat nooit weer”. Ze had Arjan van C. ingeschakeld om de orde te handhaven. Arjan is zo groot als ie lomp is en weegt – een conservatieve schatting - zo’n tweehonderd kilo: een accumulatie van twee ons vet, tien gram hersens en de rest spieren. Bij mijn binnentreden stond hij aan de ene kant van de bar en de leden van de biljartclub in een wat schichtig conglomeraat aan de andere kant, met een glunderende Corrie ergens halverwege.
Uiteraard kon dit mijn goedkeuring wegdragen. Chapeau, Corrie! Als enig serieus lid heb ik - reine manestraal, wars van onoorbaar gedrag - altijd de sport serieus benadert en me daarom mateloos geërgerd aan het respectloze wangedrag van mijn teamgenoten. Arjan C. installeren om dat tuig in het gareel te houden leek een gouden zet. Hij is geen type die je voor de lol een mep zou verkopen, gewoon om te kijken wat er dan gebeurt. Niet voordat je zeker weet dat je sneller en langer kan lopen dan hij. Zijn lichaamstaal en gezichtsuitdrukking laten geen twijfel bestaan over wat er dan met je zou gebeuren.
Heel even wist ik hoe de hemel op aarde eruit moest zien.
Helaas, het mocht niet zo zijn. Het idee was goed, maar aan de uitvoering schortte een en ander. Corrie’s vlaag van helderheid bleek van zeer korte duur. Ze had met Arjan “Bulldozer” C. afgesproken om hem met bier en sterke drank uit te betalen. Een betaling in natura die direct na en tijdens zijn aanstelling werd genuttigd. En Arjan is dorstiger dan door Corrie was ingeschat. Welgeteld twee wedstrijden konden in betrekkelijke rust gespeeld worden, voordat deze mastodont van zijn kruk af struikelde, het biljart omver liep en met een flauwe zucht ineen zeeg, om daarna als trampoline/ skippybal dienst te doen voor de ontketende leden van de club.
Ik zag het met lede ogen aan, te moe en teleurgesteld om me er nog druk om te maken. Mijn weerstand brak en ook ik zette het op een zuipen. Met de vier poten van het biljart hemelwaarts gericht was er weinig anders te doen. Volgens mij scharrelde Peter M., de vicevoorzitter, er onopgemerkt met de kalkoen tussenuit. Onopgemerkt omdat we met wisselend succes een woest om zich heen meppende Corrie probeerden te ontwijken en onderwijl als varkens aan de trog het warme buffet aan het leeg schranzen waren.
Dit jaar werd ik niet in een gecapitonneerde cel, maar op de vloer van “het Verlaat” wakker. Midden in een stomende hoop clubleden die zichzelf in een merkwaardige sortering van compromitterende houdingen gerangschikt hadden. Laten we hopen dat de persfotograaf die we hadden uitgenodigd niet op is komen dagen. Laten we hopen dat Corrie geen onuitsprekelijke seksuele handelingen met onze willoze lichamen heeft verricht.
Laten we voor alles hopen dat het volgend jaar weer net zo gezellig wordt. Proost, allemaal! Alvast een gelukkig nieuwjaar!